sábado, 16 de enero de 2010

Pyrene: Cuenta la leyenda...

Cuenta la leyenda que una begata l’año iste lugar abandonato se torna barrenato, s’emplena de bida. Pero no de cualsiquier bida. No son exactamén turistas mirando a foto perfecta. Una begata a l’año tot bale en iste lugar. Ta iste lugar no i arriba la luz electrica, a iste lugar no se i plega en auto. Ista nuet tot se ilumina con candelas. As arcadas, os porches, finestras, bentañons antes bueitos, s’emplenan de belas. A la luz d’as belas, millor, a las suyas guambras se i crea una morfuga unica, una morfuga que no conoxen guaire.

Cuenta la leyenda que ta arribar-ie, cal que andar unas cuantas oras. Nabesando, en primeras, un riu, puyando por un costeruto barranco dimpués y continando por una suabe senda, dica plegar ta o destín. Os estrapaluzios d’a nuet t’acompañarán durante tot o camín, de cabo cuan son piedras que corren cara t’abaxo, atras begatas o crack d’aber pisato un buxo, pero bi ha ruidos que te ferán pensar que no bas solo, que te son aguaitando, u millor dito acompañando. Ixa sensazión de no estar solo, ye a que emprenzipiará o chuego, ye a que te ferá librar-te de perchuizios y tremolar a cada trango. Ye a que te ferá aturar ta escuitar entre os sonitos d’a nuet, ixe chalfego cuasi inaudible, pero que yes segura que bi ye. Pero no te bagará, bella cosa s’abalanza sobre tu, a escarramanchons sobre a tuya espalda, te susurra –quieta- Notas o suyo chalfego en a tuya espalda, te fa festetas en o cuello con a man ubierta, lo besa, notas a calentura en a suya ixaliba. T’acarraza d’a codeta –sigue, solo queda meya ora de camín-.

En ixe momento no sabrás si abandonar, si has feito bien en azeptar que te combiden, pero te’n acordarás d’ixa luenga pasando firmemén por o tuyo cuello y dezides continar.

Cuenta la leyenda que en arribar a o primer muro de piedra, cuan ya beigas o reluzir d’as belas d’o lugar. Dos personas t’aturarán, comprebarán que lebas antifaz, y te demandarán que te despulles. Malas que i sigas, comprebarán que lebas a marca, ta ixo tendrán que separar-te os muslos y azercar una bela tanto que notarás como a calor imbade o tuyo sexo. Pero ixo te ferá goyo, un escalafrío te recorrerá la columna y a la fin te trobarás libre.

A partir de astí o recorrito ye curto, sólo debes seguir o camín de belas en o suelo. Pararás cuenta que a tunica con a que t’han bestito ye de raso, larga dica os piez y que queda unita a o cuerpo por tres lazos. Un en o cuello, o siguién debaxo d’o peito y o zaguero pretando as caderas. Pararás cuenta que caminas apresurata, y que o raso en bolar fa ruido, como o d’un lienzuelo tendito. Pararás cuenta, en que te i amanes, que yes exzitata, que as tuyas garras tremolan d’emozión, que a la fin yes an que lebas años soniando.

Isto ye o que contaría la leyenda…si fuese leyenda…