jueves, 12 de marzo de 2009

Desconoxita conoxita


No sabébanos como yéranos fisicamén, d’él sólo conoxeba que o suyo cuerpo igual como él de yo, porque ébanos dezidito de mantener as nuestras caras a un costato. Apenas una semana duroron as zibertrobadas, a escape dezidiemos de trobar-nos. Quedemos que yo iría ta Madrid. En primeras plegaba en l’AVE d’as 3, por o que, como él treballaba a o canto d’Atocha, pues yera o millor ta os dos. Digo en primeras, porque o que pasó estió atra cosa. Pillé l’AVE que arriba a las 11 parata a fer una d’as suyas fantasías. M’eba meso un bestito royo, no guaire curto ni guaire escotato, pero que permitiba endebinar que debaxo no bi eba cosa, antiparte me metié de calzero unas sandalias ligatas en o clabillar tamién royas. En o trayecto en o tren yera fuera de yo de tot, no dixaba de pensar en o suyo cuerpo, a la fin pegato a o mío, en o que iba a suposar a nuestra trobada, en as suyas mans amorosiando a piel, en a mía boca laminando-le entero… En salir d’Atocha enfilé o camín ta l’edifizio an que Borja treballaba, durante o trayecto le grité por telefono - Di-me - Que te bagará de quedar a las 3? - Prou que sí, soi en candeletas - Sabes Borja… me cuacaría de beyer-te, más que no te piensas. - Aiiiiiiiii muller, a tuya boz, a tuya boz me meto muito furo - Sí o que te mete ye a mía boz, esmachina-te cuan tiengas os míos labios ligatos a o tuyo oído dezindo-te cosas fozinas. - Qué cosas, Lola? Di-me beluna que agora no en sé… - Mmmmmm te boi a dixar antes que no en faigas beluna en a a ofizina - Nooooooo, joder con que goyo te buquiría - Me soi mullando nomás de pensar o que ba a pasar de tardes…
Por agora tot iba salindo bien, él no se pensaba o que yera amanato a pasar. Ya eba arribato en a puerta, teneba una mezcla de nierbuda y exzitata, me enfilé enta o puesto d’informazión y pregunté por o despacho de Borja. O guarda, no sin antes mirar-se-me fito-fito, me siñaló an que yera. Le die as grazias y me’n fue enta allá. En o fundo d’un largo pasillo yera o suyo despacho, antes de trucar en a puerta, alenté un par de begatas, m’apatrusquié o pelo y… -Adebán. Ubrié a puerta y m’estié refirmata en a puerta mirando-me-lo, no yera guaire guapo, pero teneba una mirada d’as que afogan, con os güellos clucatos d’un azul fosco que resaltaban sobre a suya piel morena y o suyo pelo fosco. Bueno sí, yera guapo, guapismo. -Puedo aduyar-te en bella cosa? Como respuesta obtenió un portazo y a yo caminando cara ta él. En os suyos güellos bi eba luchuria, a suya mirada brincaba d’as mías ancas a las mías tetas, que brincaban a la bimbola. Antimás o estrapaluzio d’os tacons me mete, y más sobre o parquet. Me metié dezaga d’o suyo posiento y la chiré ta tener-lo fren a yo. Él no perdió lo tiempo, metió as suyas mans en os míos chenullos y encomenzó a puyar-las dica plegar a o punto an que deberían estar as bragas. No le dixé continar, m’acoché ta besar-le pero os míos labios cuasi no pasoron por os suyos. Fue dreitamén a o suyo cuello, entre que a mía man tocaba o bulto d’o suyo pantalón. Lo frotaba.
-Qué fas? Quí yes?
-Shshshshsh…
M’achenullé entre as suyas garras. Cuan a la fin liberé a suya guía…guau. Astí bi yera, apuntando-me. Laminé suabemén a goteta que saliba d’a suya polla. Y laminé, mordisquié, chupé a suya polla, dica fer-lo arribar en un orgasmo que me emplenó a boca y a cara d’o suyo lemos.
Beyé a su cara, sintié os suyos chilos. Noté as suyas mans en o mío tozuelo. Me metié dreita. M’escosqué a cara y me’n fue.
Me’n fue calién. L’ese buquito astí mesmo, le ese dito que yera yo, Lola, pero m’estimé más que lo descubrise él solo.
A las 3 m’esperaba en Atocha. Yo m’eba cambiato de ropa. Él se miraba a l’AVE, me i amané por dezaga. Le toqué o güembro.
- Lo sabeba, sabeba que yeras tu… bueno no sabeba pero se m’entrefilaba… capiscol!
Isto ye tot o que parlemos en as siguiens dos oras.
Cabo de semana dibertito…Me fizo goyo.
Traduccion: Onsera

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Quiesta Lola: Me cuacarba escribir sólo que d'a gran calidá d'os tuyos "relatos" pero en primeras no soi astí ta charrar de literatura. Fablemos de luenga! Pero tampoco no d'ixa luenga tuya que dondía y chuega en istas falordias rusiens ufrindo firme goyo. No, d'ixa luenga no. Fablemos de una luenga, tamién chicota, roya y amagata que de seguro ye prou agradexita de que la emplegues ta ista mena de literatura estrania ta era. Ye un trango adebán ta l’aragonés o que fez tu y as tuyas colaboradoras (tela con ista demba semantica!). Muitas grazias y no t’espazienzies si ra chen no participa como a tu aguardarbas, que l’aragonés y o secso encara aguardan a suya liberazion. Poquet a poquet, china chana, imos fendo…
"Desagradexita agradexita"
Natalia

Lola dijo...

Natalia... yo tamién aspero que isto siga un granet de arena ta la liberazión de l'aragonés y d'os suyos fablans